Rozdział 4.

Kiedy myślałam że jest już lepiej, a wszystko co złe i niewiadome znika... Pojawia się on. Kim on jest ? Czego ode mnie chce ? Czemu czuje, że przez niego runie mój świat, który sobie sama stworzyłam. Teraz wszystko do mnie dochodzi, że wszystko było kłamstwem, czyli cała ja to jedna wielka ściema.

Oparta o drzewo, osuwa swoje drobne ciało. Zamknięte oczy, z których nadal wypływa niezliczona ilość słonych łez...


Weszłam do środka. Gorące powietrze, wymieszane z za­pach per­fum, dy­mu ty­toniowe­go i głośnej mu­zyki, podziałały na mnie jak po­budze­nie. Wyos­trzyły się mo­je zmysły, zro­biłam się bar­dziej czuj­na. W ta­kim tłumie i to­warzys­twie trze­ba zwra­cać na to uwagę.

Naj­pierw przep­chnęłam się przez wejście, po­tem szłam pros­to przez par­kiet, roz­dzielając tańczące pa­ry. Moim ce­lem było dos­tać się do ba­ru i znaleźć brata Gemmy. 
Przy barze siedział samotny mężczyzna, który przeczesał ręką swoje czekoladowe loki. To chyba on.. 
Nagle ręce zaczęły mi się niemiłosiernie pocić, a stres przerodził się w panikę. Już nie jestem taka odważna.
- Przepraszam ? - mruknęłam do nieznajomego, który był pochylony nad szklanką z jakimś trunkiem.
- Jesteś bratem Gemmy ? - natychmiastowo się odwrócił, prawie zrzucając trunek.
- Julii .. - patrzył jakby zobaczył ducha, zbladł.
- Nie, Nicoll. - posłałam ciepły uśmiech.
- Ty żyjesz, ty tu naprawdę stoisz.. - po chwili znalazłam się w uścisku mężczyzny. 
- Chyba mnie z kimś pomyliłeś.. - wyślizgnęłam się z pomiędzy jego rąk.
- Proszę Cię.. Czemu się tak zachowujesz. - w jego oczach zobaczyłam smutek, żal?  - Julii .. -  ujął moją brodę, tak że spotkałam jego zielone oczy. - Kocham Cię, nie wiem co się w tej chwili dzieje i naprawdę jestem bardzo zaskoczony.. - przerwał, a na jego policzku pojawił się mokry ślad. - że stoisz tu, tak długo czekałem, śniłem o tym. 
- Przepraszaam.. ale nie wiem o co panu chodzi.. - odsunęłam się parę kroków w tył.
- Proszę Cię nie zostawiaj mnie już więcej. - przybliżał się.
- Ale ja Cię nie znam, kim ty jesteś..
- Powiedz że to jakiś żart, Jull.. Kocham Cię! 
- Kim jesteś ? - wyglądał jakby te słowa wzbudziły u niego ból.
- Może powiem Ci kim ty jesteś dla mnie.. Jesteś dla mnie życiem, tlenem, wszystkim! Jesteś moją miłością. Mogę mówić Ci bez końca co do ciebie czuje.
- Przepraszam, ale ja nie mam takich samych odczuć jak ty do mnie. Ja.. ja Cię nie znam. 
- Proszę nie zostawiaj mnie już.. - jego policzki pokryły się łzami.
- Przepraszam, nie kocham Cię.. - uciekłam. Rozpłakałam się.. Czuje się jak zero.

Po chwili poczułam, że ktoś stoi nade mną, uchyliłam swoje załzawione oczy. Ujrzałam go.. ujrzałam człowieka, który pała do mnie miłością, a ja go nie pamiętam..
Do moich uszu doszedł jego ochrypły głos.
- Kiedyś ktoś mnie zapytał " Co dla ciebie w życiu jest najtrudniejsze?" Odpowiedziałem , że nie wiem. Że chyba nie ma takiej rzeczy. Teraz już umiem podpowiedzieć na to pytanie. - patrzyłam na niego, próbując zrozumieć go. - Gdy dziś mnie by mnie zapytano co jest dla mnie najtrudniejsze, odpowiem.. - klęknął przy mnie, ujmując moją twarz w swoje ręce. - Najtrudniej w życiu patrzeć jest w oczy ukocha­nej oso­by i widzieć pus­tkę. Zu­pełne nic. Obojętność , ze­ro tęskno­ty. Naj­trud­niej czuć że się ją kocha całym sobą i wie­dzieć że bez niej nie można żyć ale ona bez ciebie jest szczęśli­wa. Naj­trud­niej kochac bez wza­jem­ności...
- Przepraszam.. - wydusiłam. Widzę ile mu sprawiam tym bólu..
- Teraz mi powiedz, czemu mnie nie pamiętasz Julli ? - na chwilę się wahałam, ale po chwili wszystko we mnie krzyczało bym mu powiedziała, wyjaśniła.
- Mam na imię Nicoll, straciłam pamięć rok temu. Więc.. Może dlatego nic nie pamiętam. Znasz mnie ?
- Znam Cię i nie masz na imię Nicoll, tylko Julli. Jak słyszałaś nie raz kocham Cię. Jesteś moim aniołkiem. Tylko czemu Stev powiedział mi że nie żyjesz...
- Stev powiedział Ci że nie żyje ?! - uniosłam głos.
- Tak, nie wiem czemu chciał nas rozdzielić. - mocno go przytuliłam, czuje że nas coś łączyło, coś czuje.
- Harry co teraz będzie ? 
- Skoro nic nie pamiętasz.. Przypomnimy Ci. - poczułam na swojej czyi, krople wody, a może łez.
- Nie jest to możliwe. Może zapomnijmy o sobie. - chłopak odsunął się ode mnie.
- Nie Nicoll, nie chcę Cię ponownie stracić. Będę walczył o ciebie, tylko śmierć może mnie zatrzymać. - przez moje ciało przeszedł dreszcz. MAM SIĘ BAĆ? 

_________________________________________________________________

No nie powiem że wyszedł mi dobry rozdział, ale bardzo mi zależało by dodać jeszcze dziś, a co do Samotność.. Myślę by zaprzestać pisać. By poświęcić większą uwagę temu opowiadaniu. Może wtedy wychodziło by mi coś lepszego.. Pozdrawiam was myszki ~Rory ♥