Epilog ♥ :c

Podkład do rozdziału :)




Miesiąc później...
 

~*~

Chcieli żyć, prawdziwie żyć. Dla nich oznaczało to tyl­ko jed­no - być zaw­sze obok siebie, być na słyszal­ność szep­tu. Żad­ne nie prze­widziało, że krzyk lo­su zagłuszy ich szept - ich pry­watną gra­nicę szczęścia. Nic nie miało być już ta­kie sa­mo. 
Stała sa­ma, w pus­tej sy­pial­ni, pod ok­nem. Była dziw­nie za­niepo­kojo­na. Jej miłość życia spóźniała się. Każde­go in­ne­go dnia nie zwróciłaby na to uwa­gi. Ko­ledzy, spra­wy urzędo­we, kor­ki - było ty­le us­pra­wied­li­wień, przez które się nie za­mar­twiała. Dzi­siaj, aku­rat dzi­siaj nie is­tniało na świecie ta­kie us­pra­wied­li­wienie, które mogłoby ją pow­strzy­mać przed lękiem o niego i wiel­kim niepo­kojem. 
Dźwięk przekręca­nego klucza w drzwiach po­kuł jej de­likatną skórę niczym ty­siące igieł, wbi­jających się bez­li­tośnie w każdy mi­limetr jej ciała - każdy mi­limetr wy­pełniony miłością do niego. „Wrócił, już jest, już zaw­sze będzie.” - myśli przek­rzy­kiwały się nawza­jem w jej głowie. Stała da­lej nierucho­mo przy ok­nie, tyl­ko ocza­mi śledziła ko­lej­ne krop­le deszczu ściekające po szy­bie. Czuła już je­go osobę…był blis­ko. Tak blis­ko, jak miał być, już zaw­sze. 
Niepew­nym kro­kiem wszedł do sy­pial­ni. Nie od­wróciła się, ale czuła, że jest ja­kiś nieswój, jak­by się cze­goś bał, jak­by bar­dzo mis­ternie zakłada­na mas­ka miała się za­raz zsunąć z je­go twarzy. 
- Cześć, przep­raszam za spóźnienie. - mówił os­trożnie, zbyt os­trożnie i obojętnie by te słowa nie miały ją za­boleć. - Nie będę jadł obiadu, zjadłem na mieście. 
- Cześć kocha­nie, nic się nie stało, prze­cież wiem, że coś ci pew­nie wy­padło. - ile tru­du wy­magało ją to złud­ne ak­tor­stwo…ten wy­muszo­ny uśmiech mówiący sam przez siebie: „Przy­tul mnie i po­wiedz, że nic się nie stało! Do jas­nej cho­lery, nicze­go więcej nie pragnę jak te­go, żebyś mnie te­raz po­cie­szył!” 
Nie pod­szedł do niej, nie przy­tulił, nie po­całował w czoło, mi­mo te­go, że widział jak bar­dzo zma­ga się z samą sobą, żeby nie wy­buchnąć płaczem. Czuła, że już nic nie będzie ta­kie sa­mo, nig­dy. 
Klęknął przy ma­honiowej szaf­ce i w za­myśle­niu wyj­mo­wał swo­je rzeczy. Pa­kował się. „Ma ko­goś, na pew­no ma ko­goś! Nie rań mnie…proszę…nie rań mnie…” - myśli nie da­wały jej da­lej spo­koju. Omi­jał wzro­kiem jej twarz. Co by było, gdy­by spoj­rzał jej te­raz w oczy? Czy zniósłby wi­dok tak og­romne­go bólu uk­ry­tego na krawędziach jej źre­nic? Nie mógł na nią spoj­rzeć, tak łat­wiej było odejść. Po pros­tu wstać i pójść. 
- Wy­bierasz się gdzieś? 
- Tak. 
Nie py­tała o nic więcej. Nie chciała znać praw­dy. Tak bar­dzo się jej oba­wiała. Po co znać coś co mogłoby ją za­bić? 
De­lek­to­wała się po raz os­tatni ciszą dzieloną z nim. Od te­raz nic już nie miało być wspólne, oba­wiała się, że na­wet tęskno­ta miała ich osaczać od­dziel­nie. 
Od­wróciła się całko­wicie w stronę ok­na. Sta­rała się zacho­wać zdro­wy rozsądek, chciała nie myśleć co dzieje się za jej ple­cami. Wpat­rzyła się pus­ty­mi ocza­mi w zachodzące słońce. Za­bolało. Jej słońce, oso­bis­te słońce właśnie zachodziło i już nig­dy nie miało otu­lić ciepłem jej twarzy. Czuła, że roz­pa­da się na ty­siące ka­wałeczków, a każdy ka­wałek naz­naczo­ny był je­go imieniem. Już nig­dy nie miała być całością. Nie mogła na­wet po­wie­dzieć, że bez niego może być jakąś tam częścią siebie. Je­go odejście było równe z jej uni­ces­twieniem. Była niczym bez niego. 
- Nie od­chodź. - dzi­wiła się, że zdo­była się na tak od­ważne słowa. Cze­go uważała je za od­ważne? Prze­jawiały jej słabość, tak og­romną, że aż ra­ziła. Nie miała mas­ki, nie umiała się bro­nić. Czy kto­kol­wiek umie się bro­nić przed własną śmier­cią? - Proszę, zos­tań. Miałeś być! 
- Miałem… 
- Nic się prze­cież nie zmieniło, nic! - his­te­ryczny krzyk… zaczy­nała odpływać, odpływać we włas­ne nieis­tnienie, bez niego. 
- Muszę wy­jechać, proszę zro­zum. Jut­ro ra­no mam po­ciąg. - pos­ta­nowione. Wszys­tko tak mis­ternie zap­la­nowa­ne… Jak śmiał pla­nować jej śmierć!? 
- Jut­ro… 
Mas­ka zaczęła się zsu­wać z twarzy więc udał, że wyszedł po kos­me­tyczkę do łazien­ki. Gdy usłyszał jej czuły głos, który tak pragnął by zos­tał przy niej, nie umiał się opa­nować. Chciał rzu­cić się jej w ra­miona i po­wie­dzieć, że wca­le nie mu­si cier­pieć, że zos­ta­je. Jed­nak nie mógł zos­tać. Mu­siał się opa­nować. Szedł ciem­nym ko­rytarzem mie­szka­nia i błądził wzro­kiem po ścianach, od których echo od­bi­jało się w ryt­mie wspom­nień, ich wspólnych wspom­nień. Tam po­wie­dział jej os­tatnio, że ją kocha. Aaa tam! Właśnie tam, obok koszy­ka na pa­rasol­ki po­wie­działa mu wczo­raj, że umiera jak nie ma go długo przy niej. Umierała… Czuł się jak kat, który miał za­bić własną miłość. Kat, ska­zany na dożywot­nie ka­tusze z włas­nym su­mieniem. Te­raz, miało zacząć się je­go praw­dzi­we życie, op­le­cione bólem, tęsknotą i nadzieją, która już te­raz stała się bar­dziej niereal­na niż oso­ba, która stała za ścianą. Kończył się pa­kować. Koszu­le, spod­nie, wspólne zdjęcie, na to też zna­lazło się miej­sce w gra­nato­wej wa­liz­ce. Jed­nak on pa­kował in­ne rzeczy. Sta­rał się spa­kować ta­kie rzeczy, które miały mu już od jut­ra zastępo­wać po­wiet­rze. Wziął ze sobą jej uśmiech, por­ce­lanową cerę, jedwabiste brązowe włosy, cze­kola­dowe oczy… Tak wiele rzeczy, chwil, myśli, chciał spa­kować i zab­rać je na zaw­sze ze sobą. Wrócił do sy­pial­ni. 
- Umrę bez ciebie… - łzy spływały po jej po­liczku spo­koj­nie, swoimi wyz­naczo­nymi to­rami kiero­wały się w kąci­ki jej ust, które już nig­dy nie miały się unieść dla niego – dla sen­su jej życia. 
- Po­radzisz so­bie. 
- Umrę bez ciebie… - sta­now­cze powtórze­nie, miała nadzieje, że wzbudzi w nim choć krztę li­tości. Gdy stoi się przed wy­rokiem śmier­ci, wszys­tkie chwy­ty są doz­wo­lone, by tyl­ko ut­rzy­mać się przy życiu. 
- Ja też… - Mas­ka się zsu­wała, co­raz bar­dziej jej sil­nie za­ciśnięte za­wiasy zaczy­nały ule­gać si­le jej uczuć. Nie mógł po­wie­dzieć jej nic więcej. Wie­dział, że mu­si skończyć ten te­mat. Tyl­ko szko­da, że nie mógł jej po­wie­dzieć jak się te­raz czu­je. Umierał bez niej, ale umierał też przy niej. Mu­siał wy­jechać. Mu­siał, być żyć. Pa­radok­salne… Śmierć miała za­palić w nim życie. 
- Kładziesz się już spać? 
- Tak, położę się dziś wcześniej, a ty? 
- Też. 
Os­tatnie kil­ka godzin mieli spędzić jak ob­cy so­bie ludzie, którzy zna­leźli się w jed­nym łóżku przez przy­padek. 
Leżała obok niego i wie­działa, że nie chce mówić mu na­wet dob­ra­noc, nic co by ko­jarzyło się z pożeg­na­niem. Mógł od­chodzić i pięć ra­zy w ro­ku ale nig­dy mu nie po­wie żeg­naj, nig­dy nie zgodzi się na własną śmierć. 
- Kocham cię… - jej szept aż krzyczał z bólu. 
- Śpij dob­rze, miłych snów… - od­wrócił się ple­cami do niej, myśląc, że tak nie zauważy łzy w je­go oku. 
Nie chciała zasnąć. Nie wyob­rażała so­bie te­go, że może przes­pać cho­ciażby os­tatnie se­kun­dy spędzo­ne wspólnie. Pod­dała się zmęcze­niu. Zasnęła. Jej szczęście za­padło tej no­cy w śpiączkę. Szko­da, że już nig­dy nie miało się z niej wy­budzić. 
Obudziła się ra­no, na pościeli czuła je­go ciepło. Nie pożeg­nał się, zos­ta­wił ją. Zos­ta­wił. Nie myślała już o niczym, chciała tyl­ko za­topić się we włas­nym bólu. Śmierć byłaby te­raz dla niej naj­lep­szym roz­wiąza­niem. Od­chodziła w dal, sa­ma, bez niego, bez życia. 
On sie­dział już w przedziale po­ciągu. Nie pot­ra­fił so­bie na­wet przy­pom­nieć gdzie i po co jedzie. Liczyło się tyl­ko to, że zos­ta­wił ją jak ja­kiś szcze­niak. Jak ciężko było mu z tym, że jej już nig­dy nie zo­baczy, że jej fo­tog­ra­fia będzie dla niego cen­niej­sza niż ja­kakol­wiek re­lik­wia. 
W końcu wstała, stoczyła się obo­lała z łóżka, dos­trze­gając mała kar­teczkę na sto­liku noc­nym pod ok­nem. Z jed­nej stro­ny cieka­wość ją zżerała, z dru­giej tak bar­dzo się bała. Wzięła do roz­trzęsionej ręki ka­wałek pa­pieru. 

„Nie chciałem cię budzić, może już os­tatni raz da­ne ci było spać tak błogim snem. A przy­naj­mniej snem, który śniłaś os­tatni raz dla mnie. Mu­siałem odejść. Widzisz… zaciągłem się do wojska… Dowiedziałem się ja­kieś dwa ty­god­nie te­mu że mam szkolenie i misje. Niestety są to misje samobójcze, nikt nie wraca z nich już. Gdy­bym zos­tał… Nie mam gdyby.. zat­ra­cam się we włas­nej słabości, ty jesteś moją słabością. Mu­siałem odejść. Każdy mu­si um­rzeć, ja muszę te­raz. Ale proszę, ty nie umieraj.
W moim piek­le nie będzie miej­sca na two­je niebo. 
Na zaw­sze twój… 
P.S 
Kocham – więcej grzechów nie pa­miętam. 
Przep­raszam.
Harry Styles 
Data śmierci: 10.03.2012r."


- Kiedy miałeś mi zamiar powiedzieć ?! - wrzasnęła na całe mieszkanie, targając kawałek papieru na małe kawałeczki. Gdy uspokoił się trochę pozbierała wszystko i otworzyła oko. 
- Kocham Cię, nigdy o tobie nie zapomnę. Żegnaj... - wypuściła małe kawałeczki na silny wiatr, a każdy z nich obrała inny kierunek

~*~

Straciłam już wszystkie bliskie mi osoby, czemu? Czemu ja ?! 

Postanowiłam wyjechać jeszcze tego samego dnia. Za dużo wspomnień. Za dużo najgorszych w moim życiu wspomnień. Obrałam kurs Argentyna. Nigdy tam nie byłam, a co najważniejsze nikt mnie tam nie zna. Zacznę nowe życie. Nowe życie z wielką dziurą w sercu. Nie będę nic planować na przód bo skąd mam wiedzieć że za chwilę nie będę szczęśliwa gdzieś tam na górze...

Przeszłam przez bramkę odpraw i z utęsknieniem spojrzałam na rozciągającą się panoramę Paryża. Znowu uciekam.

_________________________________________________________________

No to mamy koniec " Come to me! ", mam nadzieje że nie jest to "tandetna" końcówka.

Bardzo się starałam i was pokochałam. Chciałam wam podziękować za wszystkie komentarze, wyświetlenia. Słowa, które tak mnie motywowały ♥

Jedno wielkie: DZIĘKUJE! Bez was by mnie tu nie było.

A co do 3 sezonu...  To nie wiem. 

Piszecie że to ode mnie zależy. ALE TO NIEPRAWDA !

Tu tylko od was zależy, tylko dzięki wam tu jestem. 

Jeśli znajdą się chętne osoby (chociaż 10) 

to tak! Stworze 3 sez0n.

Jeśli chcecie 3 sezon, to piszcie w komentarzach propozycje :)

Najlepszy wybiorę i będzie prezentować dalszą część przygód Julii i Harre`go. :)

NO TO DO ZOBACZENIA?